درددل (به لهجه ي کاشوني)

دِلِم    بِرِ      کاشونِمو     تَی شُدَه
حتّی  اِگِه   بگن   نِرو    جَی شُدَه

مَ   نِمدونَم   تو سینه  مردم  چَرا
بَتِّرِ   او    روزا     دلا   سَی   شُدَه

هر کی رو می بینی سوار اسبَه
قسمت  مام   کرّه  خِرِ  لَی شُدَه

اَ   ارثی  که    مادِرِمو  گُذُشتِش
سهم مانَم  سِرکو و هاوَی شُدَه

مایِ تو  حوضمونو   گُربا  خوردن
جاش  پُرِ قورباغه و خرچَی شُدَه

اَ بختِ وامونده رفیق جون جونیم
یَی    آدِمِ    ناکِسِِ  اَلدَی   شُدَه

ایِ  پسِرِ  اوس غولومِر نَگاش کُ
چُس پدر از اوناس که هَف رَی شُدَه

تو  مدرسه   بچّا  هووِش میکردن
میگن  حالا  رییس  فَرهَی شُدَه

زَ که میخواسّم  بِسّونَم یَی نِفَر
نُگُف  چولو   جا قناری رَی شُدَه

حالام که  حالِ  لوشیدَ   نِدارم
تو    رختخوابم   که پُرِ اَی شُدَه

غِثیو  گرفدَم   اُوِه بِم نِشِسِّش
اَ بسکه  تو دلِ مَ چَی چَی شُدَه

راشو  برو اَ  پیش  مَ   آق پسر
تووَم  دیوونه  مث ما خَی شُدَه؟

چَرا    قیافَت      اِقِذه    وارفتَه؟
عینهوی    مربّا   والَی  شُدَه

اِ اِ اِ اِه!  ساعت  دو  بو  نِشِسّیم
حالا  نَگا  کُ ساعِتِ پَی شُدَه

آخوندِ فیض  قرار با یکّی دُشتَم
زیدمو  بَجّور   سِرِ  کار گُذُشتم!