شميم کربلايي...(به مناسبت اولين سالگرد ارتحال حاج سيد احمد خميني

به سوگت همچو ابر نوبهاران
حرم مي گريد و ما و جماران

عزادار توايم اي سرو قامت
از اکنون تا به فرداي قيامت

گل رخسار پوشيدي تو از ما
مگر نامردمي ديدي تو از ما؟

تو بودي يادگار پير راحل
کجا رفتي که داغت ماند بر دل؟

اميد امّت بعد از خميني
تو بودي اي سپيدار حسيني

به دلها داشتيم امّيدواري
که با ما بود از او يادگاري

اجل امّيد ما را داد بر باد
ز بيداد اجل اي داد ، اي داد

چرا اي سيّد مظلوم رفتي
اميد مردم محروم رفتي؟

تو احمد بودي و محمود بودي
خدا را کعبه ي مقصود بودي
*
کجايي اي گل باغ ولايت
که مُرديم از فراق بي نهايت

بهارِ بي تو پاييز است ما را
کجا ديگر دل انگيز است ما را؟

فضاي زندگاني بي تو سرد است
دل بي عشقِ احمد کوه درد است
*
تو رفتي ، با که راز دل بگوييم
دريغا بوي گل را از که جوييم؟

مگر ديدي تو از ما بيوفايي
که رفتي اي شميم کربلايي؟
*
به ديده اشک و بر دل داغ دارم
به سوداي رخت ره مي سپارم

نمي دانم کجايم ، کيستم من
تو پنداري که ديگر نيستم من

همي مي پويم و مي گويم اي داد
تو رفتي ، آرزوها رفت بر باد:

«به صحرا بنگرم صحرا ته وينم
به دريا بنگرم دريا ته وينم

به هرجا بنگرم کوه و در و دشت
نشان از قامت رعنا ته وينم»!