عيب و هنر.....

خاطره اي از احمد عزيزي
_______________________
به روايت : عباس خوش عمل کاشاني.
______________________

در سال هاي آغازين دهه ي 60 احمد عزيزي هفته اي يکي دو بار به مجله ي جوانان امروز -که من مسئول صفحات شعر و ويراستار مطالبش بودم-مي آمد و وقتي کارم تمام مي شد و مي خواستم براي استراحت به منزل بروم با اصرار فراوان مرا يا به خانه ي استاد دکتراحمد فرديد مي برد تا پاي درس و بحث هاي  خشک فلسفي بنشينم - و کلي مُعذّب باشم - يا به منزل استاد علامه محمد تقي جعفري مي برد تا آنجا در کنار حلقه ي درس علامه بنشينم و به قول او روحي لطيف پيدا کنم که در واقع همينطور هم بود.
يک روز در محضر استاد علامه جعفري نشسته بوديم و آن بزرگ با آن لحن دوست داشتني در خصوص فلسفه ي اسلامي صحبت مي کردند. نمي دانم چه بحثي پيش آمد که احمد عزيزي اين مصراع شعر را که جزو امثال سائره است خواند :
«جايي که عقاب پر بريزد...»
هنوز مصراع دوم : « از پشه ي لاغري چه خيزد » را نخوانده بو که علامه ي جعفري في الفور فرمود :
«عيب و هنرش نهفته باشد !»
چند نفري که حضور داشتيم - و از همه بيشتر احمد عزيزي - از خنده روده بُر شده بوديم.